یکی از مسائلی که امروزه در انتقال حرارت مطرح می‌شود لزوم افزایش قابل توجه شار حرارتی و کوچک‌سازی تجهیزات انتقال حرارت است. مبدل‌های حلزونی به‌طور گسترده‌ا‌ی در صنایع مختلفی نظیر فرآیندهای بازیافت گرما، سیستم‌های تبرید و تهویه مطبوع و صنایع غذایی و داروسازی مورد استفاده قرار می‌گیرند و بهبود انتقال حرارت این نوع مبدل‌ها کمک شایانی به کاهش مصرف انرژی می‌نماید. یکی از روش‌های موثر در افزایش انتقال حرارت مبدل‌ها، استفاده از سیالاتی با خواص حرارتی بالاتر می‌باشد. اغلب سیالات معمول در سیستم‌ها‌ی انتقال حرارت مانند آب، اتیلن‌گلیکول، روغن‌موتور و… در ظرفیت و ویژگی‌های حرارتی دارای محدودیت‌های  ذاتی هستند. با توجه به اینکه جامدات فلزی و اکسیدهای آنها رسانش بالاتری نسبت به سیالات دارندبنابراین می‌توان انتظار داشت که سیالات حاوی ذرات جامد دارای هدایت گرمایی بالاتری نسبت به سیالات متداول انتقال حرارت باشند. اما مشکلات ناشی از اضافه کردن ذرات میلی و میکرومتری به سیالات از قبیل عدم‌پایداری، ته‌نشینی، سائیدگی و فرسایش مجاری، کلوخه‌شدگی، انسداد‌ لوله‌ها، افت فشار و کاهش عمر قطعاتی مانند پمپ‌ها، یاتاقان‌ها و … مانع از دست‌یابی به یک محصول تجاری می‌شد. پیشرفت‌های اخیر در دانش نانوتکنولوژی از دهه قبل امکان ایجاد نوع بسیار جدیدی از سیالات به نام نانوسیالات را فراهم کرده است، اندازه‌ی بسیار کوچک ذرات استفاده شده و کسر حجمی پایین ذرات نانو مسائلی نظیر ته‌نشینی و کلوخه شدن را از بین می‌برد. به علت اندازه کوچک، مسئله‌ی سائیدگی و آسیب رساندن به سیستم‌ها در مورد این ذرات وجود ندارد. علاوه بر این سطح نسبی بزرگ این ذرات تاثیرات غیر تعادلی بین سیال و جامد را کاهش داده و باعث پایداری سوسپانسیون می‌گردد.